Mijn reis

Ter voorbereiding van mijn eindpitch heb ik mijn reis door dit jaar heen vastgelegd in een verhaal. Vervolgens heb ik dit verhaal herschreven in een sprookjesachtige vorm voor tijdens mijn pitch.

Normale versie

Dit verhaal begint een aantal jaar geleden in Den Haag. Ik was een jongen van 19 die net was geslaagd voor mijn havo examen. Ik had nog geen idee wat ik wilde worden en besloot toen om te beginnen met de PABO. Na een aantal maanden kwam de realisatie dat die opleiding niet echt bij mij paste en ik besloot terug te gaan naar de tekentafel. Na een jaar lang research en open dagen bezoeken kwam daar mijn volgende beslissing: ik wordt verpleegkundige. Deze opleiding paste een stuk beter maar na 2,5 jaar sloeg het noodlot toe. Tijdens mijn eerste echte stage liep ik tegen de lamp. Hoewel ik op sociaal gebied exceleerde, vond ik de werkzaamheden en het toekomstbeeld niet iets om vrolijk van te worden. Ik besloot mij uit te schrijven en dus moest ik weer op zoek naar iets anders.

 Na een kleine analyse kwam ik erachter dat er een bindende factor was tussen deze 2 opleidingen. Namelijk het feit dat deze opleidingen allebei voornamelijk worden gevolgd door sociale mensen. Ik ben toen beter gaan nadenken over wat ik nou leuk vind in het leven en kwam er al snel achter dat de wereld van events en experience perfect bij mij past. Na de open dag en mijn skc gesorekken wist ik het zeker. Deze opleiding, de mensen in het werkveld en mijn medestudenten zijn de perfecte plek voor mij. En zo begint mijn verhaal dus in september 2024. 

Tijdens de start van de opleiding merkte ik dat ik flink aan de bak zou moeten als ik iets wilde maken van deze opleiding. Ik was nog erg onervaren in de werkzaamheden achter de schermen in deze branche. Naarmate de eerste maanden vorderden kwam ik erachter dat ik de theorie en de praktijk van de opleiding erg leuk vond en besloot ik om mijn schouders er onder te zetten. Tijdens de lessen vond ik mijn motivatie om deze opleiding te voltooien: ik wilde later mijn kennis meenemen om aan het werk te gaan in een museum op het gebied van experience. Dit kwam vooral tot uiting in de lessen die wij kregen over de customer journeys. Waar een groot aantal studenten ongeduldig werden en eindelijk zelf iets wilde gaan organiseren, was ik erg geïnteresseerd in de componenten die van een normaal iets een experience kunnen maken. Ik besloot extra tijd en interesse in dit thema te stoppen en dat loonde. Voor mijn tentamen kreeg ik, tot mijn eigen verbazing, als eerste cijfer meteen een 9,2 terug. Ik had goed opgelet en de theorie naadloos begrepen. Dit was mijn eerste zetje in de rug. 

De opdrachten die volgden vond ik erg leuk. Vooral het aspect van concepting sloot aan bij mijn interesse. Maar daar lag ook mijn eerste uitdaging. Tijdens de praktijk opdracht voor beroepsproduct 1B liep ik ergens tegenaan. Hoewel ik het erg leuk vond om deze praktijkopdracht te doen voor een museum, kwam ik in de knoop met mijn creativiteit. Ik had van mezelf altijd gedacht dat ik een erg creatief persoon was in mijn manier van denken en daarom was de terugslag ook zo groot toen het niet meteen lukte. Ik leerde dat ik meer geduld moest hebben. Het eerste idee is bijna nooit het beste is een les die ik voor altijd mee zal nemen. En dan was daar ook nog een tweede uitdaging. In mijn privé leven doe ik aan handbal op topsport niveau en wij waren met het team bezig aan ons beste seizoen ooit. Langzaam begonnen de geruchten de ronde te doen dat we wel eens het kampioenschap van de eredivisie zouden kunnen gaan pakken. Mijn tijd verdelen over deze twee onderdelen van mijn leven was soms erg lastig. Want met 2 grote motivaties zal er altijd 1 onder gaan lijden. Of toch niet? 

Gedurende het einde van semester 1 en het begin van semester 2 begon ik mijn draai te vinden. Zowel met mijn studie als met mijn sport ging het erg goed. Alles leek vanzelf te gaan en dat leverde veel voor mij op. Zo leerde ik aan de hand van de PI lessen en de creatieve sessies van beroepsvaardigheden mezelf opnieuw kennen. Ik kwam erachter dat ik sommige situaties anders moet benaderen als ik wil dat deze het beste resultaat vertonen. Zo heb ik geleerd dat het hebben van een open blik erg belangrijk is, hoe raar het idee ook is. Een goed voorbeeld hiervan komt voort uit de organisatie van ons evenement. Mijn groepsgenoten waren het erover eens dat het organiseren van een dansmarathon een leuk idee was. Ik was hier erg sceptisch over maar besloot er met een open blik in te gaan. En hoe meer tijd we besteedde aan dit concept, hoe meer plezier ik eruit haalde. Helaas kwam daar ook de eerste echt grote tegenslag van mijn jaar. 

Na veel tijd te hebben gestoken in het ontwikkelen van ons concept kwam daar 5 dagen voor de deadline van het GO/NO GO moment een harde klap. Onze grootste samenwerkingspartner voor het evenement, genaamd AHOY rotterdam, zei af. We kwamen met de groep bij elkaar en er was paniek. We moesten gaan schakelen en wel heel snel. Als een kat in het nauw besloten we ons concept last minute helemaal om te gooien. We gooiden de dansmarathon van tafel; bij gebrek aan welwillendheid van andere locaties voor dit concept; en besloten het roer om te gooien. Maar met een compleet nieuw concept en tijdnood bleek het erg lastig om nog een locatie te vinden. Met een beetje geluk konden we terecht op juist die plek die het mij gedurende semester 1 zo lastig had gemaakt: mijn sportclub. Maar dat was natuurlijk nog niet het einde van dit verhaal. 

Tijdens de organisatie van ons evenement leek alles te lopen als een ge-oliede machine. Het contact met de locatie verliep top, we hadden al snel een dj geregeld en een eerste actie om geld op te halen verliep soepel. Dat veranderde allemaal 5 dagen voor het evenement door een pushmelding van de NOS: Vrijdag 6 juni rijden er geen treinen vanwege een landelijke staking. Een groot deel van onze bezoekers kwamen van buiten Den Haag dus hadden we een probleem. Daar boven op besloot onze dj ook om af te zeggen en kwam onze levering van de drank te laat aan. Zoals je wel kunt begrijpen was er complete chaos binnen het organisatieteam. Na een sterk staaltje snel schakelen en een goede samenwerking besloten we er alsnog voor te gaan. Hoewel een groot aantal mensen niet kon komen, richtten we ons op de mensen die wel aanwezig zouden zijn. We konden op de valreep nog een reserve Dj regelen en zo kwam er toch nog een enigszins positief eind aan het jaar. 

Dit jaar heeft mij veel verschillende dingen laten zien en heeft mij een groot aantal lessen geleerd. De allergrootste les die ik meeneem naar volgend jaar is dat je nooit te vroeg moet juichen, want je weet nooit hoe het afloopt. In dit geval is het goed gekomen maar dat had zomaar anders kunnen zijn. En voor degenen die er nog benieuwd naar waren, het kampioenschap is uiteindelijk ook nog binnengehaald.  

Sprookjes versie

Er was eens een jonge jongen die Lars heette. Hij woonde in de grote stad die Den Haag. Lars was 19 jaar oud en net klaar met de havo en wist absoluut nog niet wat hij later wilde worden.

Op een dag besloot hij te beginnen aan een opleiding voor juf of meester, de PABO. Maar na een paar maanden merkte Lars dat dit niet bij hem paste. Hij vond het niet leuk en stopte ermee. Hij ging opnieuw nadenken over wat hij wilde doen.

Een jaar later vond hij iets nieuws: de opleiding tot verpleegkundige. Die leek beter te passen. Lars vond de mensen aardig en het contact leuk, maar tijdens zijn eerste stage voelde hij dat hij dit werk niet de rest van zijn leven wilde doen. Dus stopte hij ook met deze opleiding.

Hij dacht goed na: wat hebben deze twee opleidingen gemeen? Allebei zijn voor sociale mensen, net zoals hij. Toen begon hij te denken aan wat hij echt leuk vond. Lars hield van evenementen, sfeer en bijzondere belevingen. Hij ging naar een open dag en sprak met studenten en docenten. Toen wist hij het zeker: dit was de opleiding voor hem. En zo begon Lars in september 2024 aan een nieuwe reis.

In het begin vond hij het best moeilijk. Hij wist nog weinig van de wereld achter de schermen van evenementen. Maar hoe langer hij les kreeg, hoe leuker hij het vond. Hij besloot hard te werken. In de lessen over beleving en klantreizen ontdekte hij iets belangrijks: dit was zijn passie. Veel studenten wilden al snel zelf iets organiseren, maar Lars vond het juist interessant hoe je van iets gewoons een bijzondere ervaring maakt. Hij leerde goed, deed extra zijn best en kreeg voor zijn eerste tentamen een 9,2. Dat gaf hem zelfvertrouwen.

Hij vond vooral het bedenken van ideeën – concepting – erg leuk. Maar toen kwam er een probleem. Bij een opdracht voor een museum kwam hij vast te zitten. Hij dacht altijd dat hij creatief was, maar nu lukte het niet. Hij werd onzeker. Maar hij leerde iets belangrijks: het eerste idee is bijna nooit het beste. Je moet geduld hebben. Lars deed ook nog iets anders: hij speelde handbal op topniveau. Zijn team deed het zo goed, dat ze misschien wel kampioen van de eredivisie konden worden! Soms was het lastig om tijd te verdelen tussen sport en studie, maar Lars gaf niet op.

Aan het einde van het eerste semester begon alles beter te lopen. In de lessen leerde hij ook veel over zichzelf. Eén belangrijke les was: kijk met een open blik naar ideeën, ook als je het eerst niks vindt. Dat merkte hij bij het organiseren van een evenement met zijn groep. Ze wilden een dansmarathon doen. Lars twijfelde, maar besloot het toch te proberen. En hoe langer ze ermee bezig waren, hoe leuker hij het vond.

Maar toen kwam er een grote tegenslag: vijf dagen voor de deadline zei hun locatie, AHOY Rotterdam, opeens af. Er was paniek. Ze moesten snel iets nieuws bedenken. Uiteindelijk kwamen ze terecht bij een bekende plek die eerst juist zo'n probleem voor Lars had opgeleverd: zijn eigen sportclub.

Ze gingen snel aan de slag en alles leek goed te gaan. Maar net voor het evenement kregen ze slecht nieuws: er reden geen treinen vanwege een staking. Veel bezoekers konden dus niet komen. Ook de dj zei af en de drank kwam te laat. Het was chaos. Toch gaven ze niet op. Ze vonden op tijd een nieuwe dj en gingen gewoon door. Het werd misschien niet het grote feest dat ze hadden gehoopt, maar het werd alsnog een mooie afsluiting van het jaar.

Lars had veel geleerd. De belangrijkste les? Juich nooit te vroeg, want je weet nooit wat er nog gebeurt. Maar gelukkig kwam alles goed. En voor degene die nog benieuwd waren, de kampioensschaal ging mee naar Den Haag.

En zo eindigde het eerste hoofdstuk van Lars zijn avontuur, met een glimlach en een hoofd vol plannen voor het volgende.